Oudejaarsavond…
Hoeveel heb ik er al mogen meemaken?
Vierenveertig.
Eerlijk gezegd vind ik de overgang van het oude naar het nieuwe jaar behoorlijk spannend. Het is maar een moment, een tel, ik weet het. Elk jaar zoek ik naar een verklaring voor dit gevoel. Ik probeer in het NU te leven en NU is eigenlijk zo weer voorbij. Ik doe het hele jaar m’n best om me zo min mogelijk te laten leiden door ervaringen uit het verleden of wensen (of zorgen!) voor de toekomst. Dat geeft rust en overzicht, heerlijk!

Tot de laatste momenten op 31 december, de uren voordat om 12 uur de champagne en het vuurwerk knalt. M’n gedachten gaan met me aan de haal en in een razend tempo flitsen herinneringen aan het afgelopen jaar door mijn hoofd. Een persoonlijk jaaroverzicht met hoogte- en dieptepunten wordt geprojecteerd en geloof het of niet: daar hangen natuurlijk ook nog wat waardeoordelen aan vast.
Uiteraard volgt daarop een evaluatie, prognose en plan-van-aanpak voor het nieuwe jaar. Pfff, weet je… ik baal op zo’n moment van mezelf. Als filosoofje, zou ik beter moeten weten. Het heeft absoluut geen zin om je in gedachten te bewegen op de tijdslijn van je leven. Het gebeurt allemaal nu!
Toch voel ik me, als de laatste uren van het oude jaar voorbij tikken, steeds onrustiger worden.

I k  h e b  g e w o o n  d r e m p e l v r e e s.

Het is fijn om op de scheiding van oud naar nieuw iemand naast je te hebben, die je vasthoudt en zegt: het was goed zo. We hebben lol en fouten gemaakt, geleefd en geleerd en gaan nu vol vertrouwen het nieuwe jaar in. Pak mijn hand maar en we springen samen het nieuwe jaar in!

Gelukkig…

Nieuwjaar!